ارتباط چگالی ویژه ادراری با مدت زمان واماندگی طی فعالیتهای هوازی در مردان غیرفعال

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین چگالی ویژه ادراری و مدت زمان رسیدن به واماندگی است. روش شناسی: برای این منظور تعداد 8 نفر از مردان سالم غیرفعال با میانگین: سن 14/4 08/37 سال، وزن 36/7 1/79 کیلوگرم، بطور دقیقه در میلیلیتربرکیلوگرم 42/16 2/80 vo2 max و درصد16/83 5/54بدن چربی، سانتیمتر 172/83 8/10 قدداوطلبانه در این آزمون شرکت کردند. ابتدا آزمودنیها با کاهش مصرف مایعات و غذاهای آبدار طی 36 ساعت به میزان 2درصد وزن بدن دهیدراته شدند و نمونه ادراری جمع آوری شد تا چگالی ویژه ادراری تعیین شود و از آنها پروتکل آزمایشگاهی بالک به عمل آمد و مدت زمان رسیدن به واماندگی ثبت شد. یک هفته بعد آزمودنیها طی 48 ساعت با افزایش مصرف مایعات به ازای 1میلیلیتر بر هرگرم افزایش وزن، بیش از نیاز معمول روزانه به اندازه 2 درصد هایپرهیدراته شدند و مجددا آزمون بالک به عمل آمد و مدت زمان رسیدن به واماندگی ثبت شد. در اثر کاهش آب بدن به میزان 2 درصد وزن، میانگین چگالی ویژه ادراری از اندازه نرمال 021/1 به 031/1 و با افزایش آب بدن به همان مقدار میانگین آن به 009/1 گرم بر سانتی متر مکعب رسید. برای تعیین ارتباط بین تغییرات آب بدن و چگالی ویژه ادراری از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد و سطح معنی داری در 05/0 تعیین شد. نتایج: نتیجه پژوهش نشان داد که بین چگالی ویژه ادراری ناشی از دهیدراسیون و هایپرهیدراسیون به میزان 2 درصد وزن بدن با مدت زمان رسیدن به واماندگی ارتباط معنی داری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

چگالی ویژه ادراری ، آبرسانی بدن ، زمان واماندگی ، مردان غیرفعال