بررسی روند شدت بیابان زایی در شرایط تغییر اقلیم (مطالعه موردی : قلعه قاضی-استان هرمزگان)

بیابان زایی پس از دو چالش تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین، سومین چالش مهم جامعه جهانی در قرن بیست و یکم می باشد. از آنجایکه پدیده بیابان زایی به عنوان یکی از بارزترین وجوه تخریب منابع طبیعی در جهان مطرح شده است در این تحقیق سعی شده به مسئله بیابان زایی در دو دوره ۲۰۱۰-۱۹۹۱ و ۲۰۴۰-۲۰۲۱ با استفاده از مدل تعیین شدت بیابان زایی IMDPA و دو معیار اقلیم و زمین شناسی - ژئومرفولوژی پرداخته شود. ابتدا به پیش بینی تغییرات اقلیم درآینده با استفاده از مدل اقلیمی HADCM3 و سناریو A2 از سری مدل های گردش عمومی جو و ریز مقیاس نمایی برای دادههای آینده صورت گرفت. از این دادهها به عنوان ورودی مدل بیابانزایی استفاده شد و با استفاده از نرم افزارGIS نقشه نهایی معیار اقلیم در دوره ۲۰۱۰-۱۹۹۱ و ۲۰۴۰-۲۰۲۱ تهیه گردید. در نهایت با تعیین میانگین هندسیمعیارها، بیابان زایی کل محاسبه گردید. با توجه به نتایج به دست آمده از نقشه نهایی شدت بیابان زایی به این نتیجه می رسیم که میزان شدت بیابان زایی در طول زمان افزایش پیدا کرده است.

کلیدواژه ها:

تغییر اقلیم ، بیابان زایی ، HadCM3T ، GIS