دلبستگی مکانی در باغ ایرانی، نمونه موردی: باغ شاهزاده کرمان

باغ ایرانی مکانی است که حضور درونی را برای انسان به ارمغان میآورد، چراکه مکان آن زنده و پویا است، انباشته از معانی دانسته و تجربه شده می باشد. باغ ایرانی پدیده ای فرهنگی، تاریخی، کالبدی در ایران زمین؛ به عنوان یکی از مکان های هویتمند با قدمت دیرینه است. در این مکان نهایت مادی به بی نهایت معنوی ارتقاء مییابد، چراکه علاوه بر تجربه جسمانی، تجربه ای معنوی می باشد. آنچه در اغلب آثار امروزی ملاحظه می کنیم، تکراری هندسه کالبدی باغی است که شاید فقط به دیده بصری شبیه باغ ایرانی باشد ولی متأسفانه قابلیت حس مکان را ندارد. دلبستگی مکانی، معرف رابطه احساسی با یک مکان خاص است و مفاهیم کلیدی آن شامل احساسات و عواطف است. هدف از تحقیق حاضر معرفی شاخصهای دلبستگی مکانی و بررسی آن در باغ ایرانی است. جمع آوری اطلاعات از طریق کتابخانهای، میدانی بوده و از روش توصیفی - تحلیلی در نمونه موردی باغ شاهزاده کرمان انجام شده است. در ادامه به ارائه راهکارهایی جهت ارتقاء کیفیت باغ ایرانی در راستای مؤلفه های دلبستگی مکانی پرداخته میشود. انسجام معماری باغ ایرانی به لحاظ ویژگی های مادی و روحانی خود، قابلیت همبستگی نظامهای عملکردی، احساسی و معنایی را دارا میباشد. در پایان این نتیجه گیری به دست آمد که با احیاء هویتهای ازدسترفته در کنار لحاظ برخی از راهکارهای بهینه، علاوه بر تبدیل باغ ایرانی به فضاهای با کیفیت شهری، میتوان به بهبود بهداشت روح و روان انسانها کمک قابل توجهی نمود.

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، دلبستگی مکانی ، حسی مکان ، هویت مکانی ، باغ شاهزاده کرمان