ارتقاء قلمرو عمومی، محرک توسعه در باز زنده سازی بافتهای تاریخی نمونه موردی: محله عودلاجان میانی

عبارت «بافت شهری تاریخی» فضایی را متصور می سازد که تمامی عناصر فیزیکی مکانی با نام «شهر» را با تمام ابعاد اجتماعی و اقتصاد ان در بر گرفته و تاریخی بودن جنبه زمانی و بهنوعی فرهنگی و ارزشی آن راتعریف می کند بافتهای قدیمی و مرکزی هر شهر بیانگر فرهنگ، هویت و روابط اجتماعی نسلهای گذشته و حال آن است مسئله اصلی در ان گونه بافت ها از دست دادن هویت اجتماعی اقتصادی و روان شناختی است که سبب ازبینرفتن حیات مدنی و حضور مردم و در نهایت از دست دادن فضاهای عمومی و در ین گونه بافتهاست. عرصه های عمومی و فضاهای جمعی مطلوب و هماهنگ با فرهنگ، ویژگی های و نیازهای اجتماعی و مناسب با شرایط محیطی را می توان ارزش انکارناپذیر در مطلوبیت فضای زندگی شهری امروز به شمار آورد و به معنای عام تر سنگ زیرین تمام عرصه های پیچیده تر اجتماعی محسوب شوند از این رو کیفیت فضای عمومی شهرها رابطه مستقیم با سلامت جامعه شهری دارد و ارتقاء انها می توانند از ابتکار عملهای بازآفرینی شهری محسوب می گردند این مقاله تلاشی است در جهت باززنده سازی بافتهای باارزش تاریخی که می توانند به کمک ارتقاء فضاهای عمومی به آن دست یافت.

کلیدواژه ها:

با زنده سازی ، بافت شهری ، تاریخی ، فضاهای عمومی شهری ، کیفیت فضا ، محرک توسعه ، محله عودلاجان