ارائه الگوی برنامه ریزی راهبردی با رویکرد توسعه صنعت گردشگری در مناطق تاریخی (مطالعه موردی: منطقه عودلاجان تهران)

اهمیت و ضرورت حفظ آثار کهن نه به عنوان پدیده های نمادین، بلکه به دلیل شناخت سیر تحول وتکامل تاریخ شهرسازی و تمدن شهرنشینی، حفظ هویت و اصالت شهری و تبیین حیات شهری بر اساسشواهد و مدارک علمی همواره مورد توجه بوده است. بافت تاریخی و با ارزش محله عودلاجان به دلیلفرسودگی مفرط در کالبد و ساختار و کمبود تأسیسات و تجهیزات زیرساختی و امکانات رفاهی درپاسخگویی به نیازهای امروزی شهروندان ضعیف عمل می کند. به همین دلیل جمعیت بومی سا کن دراین بافت کم کم به محلات دیگر شهر که دارای رفاه بیشتری می باشند، مهاجرت می کنند و مهاجرانجدید که اغلب از اقشار کم درآمد اجتماع هستند، جایگزین آنها می شوند.این پژوهش از نوع کاربردی _توسعه ای است که روش انجام آن توصیفی _ تحلیلی می باشد. در این مطالعه با مشاهده مکرر محلهمورد نظر، تصویربرداری، تهیه نقش ههای مورد نیاز و. . . اطلاعات لازم جمع آوری و در نهایت برایتکمیل اطلاعات و جویا شدن از مسائل و مشکلات ساکنان محله، پرسشنامه ای تهیه شد. سپس برایارائه راهبردهای پایداری کالبدی _ اجتماعی و جذب گردشگران به محله تاریخی عودلاجان از تکنیک«SWOT» استفاده شده است. در این روش تلاشهایی برای تجزیه وتحلیل شرایط بیرونی و وضعیت درونی صورت می پذیرد و براساس نتایج به دست آمده، راهبردهای مناسب برای پایداری هرچه بیشتریک محله تاریخی مطرح می شوند. فرصت ها و تهدیدهای استخراج شده، چالشها و مسائل مطلوب ونامطلوب اصلی هستند که در برنامه ریزی آتی برای توسعه پایدار محله نقش اصلی را ایفا می نمایند. بهمنظور بررسی وضعیت محله به لحاظ مسائل اجتماعی، فرهنگی و کالبدی از پرسشگری در میان جامعهآماری کمک گرفته شد. جامعه آماری این تحقیق شامل ساکنان محله عودلاجان می باشد. روش نمونهگیری به صورت نمونه گیری تصادفی است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی راهبردی ، گردشگران ، بافت تاریخی ، محله عودلاجان