اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر خودگویی در کاهش اضطراب امتحان دانشجویان پرستاری کاشمر در سال 1394

مقدمه: شناخت درمانگران، الگوهای فکری و رفتارهایی را که مانع تحقق هدف های مراجعان می شوند تغییرمی دهند و توجه زیادی به جزئیات و نقش تفکر در تغییرات رفتاری و عاطفی می کنند و طبق نظر شناختدرمانگران افراد باید احساسات و رفتارهای خود را زیر نظر بگیرند و ثبت کنند. یکی از موانع عملکرد تحصیلیمطلوب، اضطراب امتحان است ولذا برای بهبود عملکرد تحصیلی دانشجو یان پرستاری از طریق کاهشاضطراب آنها با استفاده از درمان شناختی مبتنی بر خودگویی استفاده کاردی. بنابراین هدف این پژوهش ،بررسی اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر خودگویی در کاهش اضطراب امتحان دانشجویان پرستاری کاشمربود. روش: این پژوهش به روش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، همه دانشجویان دانشکده پرستاری شهرستان کاشمر بودند که در سال 94-93 در ایندانشکده به تحصیل اشتغال داشتند. در این پژوهش دانشجویان به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و ازبین آنها تعداد 30 نفر که در سیاهه اضطراب امتحان (TAT) بالاترین نمره را آوردند به عنوان نمونه انتخابشدند. سپس به روش کاملاً تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل جایگزی شدند. گروه آزمایش بهمدت 10 جلسه 1 ساعتی برنامه آموزشی مدیریت خودگویی را دریافت کردند و گروه کنترل درمان خاصی رادریافت نکردند. پرسشنامه اضطراب امتحان برای جمع آوری داده مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بی اضطراب امتحان در گروه آزمایش و گروه کنترل پس از مداخله آزمایشی (آموزش راهبردهای خودگویی) در سطح معناداری P≤0/05 تفاوت معناادار ی وجاود دارد (میانگین نمره اضطراب امتحان در دو گروه آزمایش و شاهد به ترتیب 53/03 و 46/96 و خطای استاندارد هم به ترتیب 6/78 و 10/25 می باشد). نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت دانشجویانی که تحت آموزش راهبردهای خودگویی قرار گرفتند نسبت بهدانشجویانی که تحت چنین آموزش هایی قرار نگرفتند از اضطراب امتحان کمتری برخوردار خواهند بود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی ، راهبردهای خودگویی ، اضطراب امتحان ، دانشجویان پرستاری