استفاده از الگوریتم ژنتیک در افزایش طول سیکل بهره برداری از راکتور نیروگاه بوشهر (VVER)

در تحقیق حاضر از الگوریتم ژنتیک برای بهینه سازی محل سوخت های در بردارنده ماده جاذب (BP) ، در راکتور نیروگاه بوشهر استفاده شده است . این بهینه سازی با اهداف گوناگونی قابل انجام است ولی در این تحقیق هدف افزایش طول سیکل بهره برداری از نیروگاه ، یا به عبار دیگر استفاده بهینه از سوخت های موجود در راکتور بوده است . با مقایسه نتایج اولیه حاصل از چیدمان بهینه به دست آمده از اجرای الگوریتم ژنتیک با چیدمان مرجع (طرح روسی) مشاهده می شود که طول سیکل بهره برداری از نیروگاه حدود 8 روز افزایش یافته است . این افزایش با توجه به هزینه های بالای مراحل مختلف تولید ، حمل و نگهداری سوخت های راکتور باعث صرفه جویی های کلان در هزینه های نیروگاه خواهد شد .

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، بهینه یابی ، چیدمان سوخت ، نیروگاه های هسته ای