فرهنگ عامه و چهره عیاری در داستان های عامیانه سمک عیار، ابومسلم نامه و گرشاسب نامه

در تاریخ ادب فارسی، همواره نثر همراه و همگام با نظم پارسی با اندیشه نو و تفکر خلاق همراه بوده است و همین خلاقیت بوده که نثر کهن ایران زمین را چه از حیث صورت و چه از حیث معنا قابل تأمل و تعمق نموده است. محتوای عاشقانه و حماسی همراه با ویژگی های وصفی و زیبا شناختی همواره از اصولی بوده که در نثر پارسی به ویژه نثر کهن نمود داشته است. این یک امر بدیهی است که متون کهن فارسی از زوایای گوناگون به ویژه منظر جامعه شناسی و ساختار شناسی قابل مطالعه و بررسی است. عیاران در داستان های عامیانه چهره ای انسانی و دوست داشتنی دارند. در این مقاله در سه اثر سمک عیار، ابومسلم نامه و گرشاسب نامه به معرفی جلوه ها و عناصر داستانی و عیاری در این قصه های بلند پرداخته شده است. این پژوهش بر آن است که تا حد خود به این پرسشکه آیا نقد و بررسی این سه اثرمی تواند از نظر فرهنگ عامیانه،جزو گنجینه گرانبهای ادب فارسی محسوب شود، پاسخ بدهد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ عامه ، عیاری ، سمک عیار ، ابومسلم نامه ، گرشاسب نامه