ارزیابی عملکرد غشاهای نانوکامپوزیتی پلی-پروپیلنی در بیوراکتورهای غشایی برای تصفیه فاضلاب شرکت پالایش نفت تبریز

کشور ما ایران در منطقه خشک و نیمه خشک قرار دارد و کمبود آب به شدت کشور ما را تهدید می کند به گونه ای که منابع آب شیرین موجود درکشور رو به پایان است.ازآنجایی که بسیاری از پالایشگاه ها و پتروشیمی ها، در کشور ما در مناطق جنوبی قرار دارند و برای تأمین آب مصرفی خود ازآب رودخانه ها و یا دریاچه ها استفاده می نمایند، لذا یافتن راه حلی اساسی برای مدیریت منابع آب و جبران کمبود منابع آب بسیار ضروری به نظر می رسد.یکی از روش های پیشرفته برای بازیافت آب و استفاده مجدد از آن در صنایع مختلف، فناوری بیوراکتور غشایی(MBR)است.یکی از موانع بر سر راه فناوری MBR، هزینه های مربوط به آن است که عمده ی هزینه ها مربوط به شستشو و تعویض غشاها است که از پدیده گرفتگی غشاها ناشی می شود و هدف عمده محققین در زمینه فناوری MBR، بهبود در خاصیت آب دوستی غشاها به منظور کاهش در گرفتگی است. استفاده از پلیمرهای ارزان قیمتی مانند پلی پروپیلن(PP) نیز می-تواند به کاهش هزینه ها در یک سیستم MBR کمک کند. در این پژوهش، از غشایPP با ساختار نانوکامپوزیتی و با استفاده از نانوذرات تیتانیوم دی اکسید، به منظور کاهش در گرفتگی غشاها و هزینه هایMBR، برای تصفیه فاضلاب شرکت پالایش نفت تبریزاستفاده شد.به منظور بررسی گرفتگی غشاها در MBR از دو مدل مقاومت سری و هرمیا استفاده شد.نتایج نشان داد که غشای نانوکامپوزیتی به دلیل داشتن خاصیت آب-دوستی بالاتر و همچنین داشتن نانو ذرات تیتانیوم دی اکسید با خاصیت ضد باکتری و ویروس، میزان حذف COD وفلاکس عبوری بالاتری را نسبت به غشای PP فراهم می کند. همچنین هر دو مدل مقاومت های سری و هرمیا مکانیسم غالب گرفتگی را مکانیسم تشکیل کیک نشان دادند.

کلیدواژه ها:

بازیافت آب ، بیوراکتور غشایی ، غشای نانوکامپوزیتی ، پلی پروپیلن ، گرفتگی غشا ، COD