تحلیل شکل گیری واحدهای همسایگی به عنوان محور تشکیل و توسعه شهرها

شهر عالی ترین مکان تجمع زیست انسان از آغاز تاکنون بوده است. روی آوردن او به زندگی شهری نیز از مهمترین مقاطع تاریخ بشریت است. این مرحله را آغاز تمدن بشری دانسته اند. شهر برآیند و تجسم اوضاع و مناسبات اجتماعی هر دوره است. حفاری های باستان شناسی در شهرهای مدفون شده همچون صفحات تاریخ به عنوان شناسنامه اقوام عمل کرده است و در هزاره های بعد نیز تصوری جز این نیست. بی تردید از همان نطفه های آغازین شهرنشینی طراحی آن نیز مطرح بوده است ولی تاریخ بشر تا دوره معاصر با پدیده و فعالیتی به عنوان شهرسازی روبرو نبوده است. پیدایش تطور شهرها امری بطیء و بازتاب غیر ارادی نیازهای زندگی شهری بوده که در هماهنگی با طبیعت و تحت سلطه قدرت سیاسی و اقتصادی شهر تکامل مییافته است رشد فزاینده ابعاد شهرنشینی و شکل گیری مقیاس های جدیدی از رشد شهری طی چند دهه اخیر موجب شده است که شهر و شهرسازی معاصر با چالشهای نوینی مواجه شوند. بدلیل گسترش ابعاد و تغییر در ماهیت مسائل شهری و پیچیدگی این مسائل، جامع نگری و توجه به ابعاد و جنبه های مختلف مسئله به منظورحل پایدار آنها را اجتناب ناپذیر ساخته است. در این راستا درقرن بیستم با توجه به افزایش جمعیت، کمبود امکانات، افزایش انتظارات، متفاوت بودن نیازها و … توسعه پایدار مهمترین پارادایم برنامه ریزی در سطوح مختلف قلمداد می شد که هدف از آن برآورده کردن نیازهای نسل کنونی بدون از بین بردن سهم آیندگان می باشد

کلیدواژه ها:

واحد همسایگی ، خانه ، شهر