بررسی جایگاه مشارکت مردمی در توانمندسازی و بهسازی سکونتگاها های غیر رسمی مطالعه موردی شهر گلستان محله میمنت آباد حاشیه رودخانه شادچای

اسکان غیر رسمی پدیده ای است حاصل از گسترش شتابان شهرنشینی و به تبع آن فقر شهری طی چند دهه گذشته رویکردهای مختلفی برا ی مقابله با گسترش سکونتگاه های غیر رسمی به اجرا درآمد که در نهایت توانمندسازی در پرتو حکمروایی خوب شهری و نگرش الگوهای مشارکتی بر پایه حکومتهای محلی و بهره گیری از سرمایه اجتماعی به یاری نهادهای مدنی به عنوان بهترین راهکار از طریق جوامع بین المللی بانک جهانی و سازمان ملل متحد ارائه شده و در بسیاری از کشورهای در حال توسعه مورد بهره برداری قرار گرفته است مقاله حاضر با توجه به داده های پایان نامه کارشناسی ارشد نگارنده درصدد پاسخگویی به پرسشهای زیر می باشد: 1- ایا جاشگاه مشارکت مردمی در فرآیند توانمندسازی و بهسازی سکونتگاه های غیر رسمی به صورت مصداقی یا اجرایی تعریف و تبیین شده است؟ 2- عدم شکل گیری زمینه های تثبیت کننده جایگاه مشارکت مردمی در روند پیاده سازی و تحقق اهداف طرح و برنامه های توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی چه تاثیری می تواند داشته باشد؟ 3- عملکرد مدیریت شهری در محدوده مورد مطالعه چگونه بوده است و با شرایط مطلوب چقدر فاصله دارد؟ در راستای پاسخ به پرسشهای فوق بر پایه فرضیات برآمده از نظریه های مبنا با انتخاب شهر گلستان محله میممنت آباد حاشیه رودخانه شاد چای به عنوان نمونه موردی با استفاده از روشهای توصیفی تحلیل و پیمایشی و تکمیل پرسشنامه و پرس و جوی مستقیم و پس از آزمون فرضیات یافتهای تحقیق حاکی از آن است که علیرغم تصویب سند ملی توانمندسازی با عنایت به برنامه چهارم توسعه و سند چشمانداز بیست ساله کشور و تاکید این سند بر فقرزدایی، مشارکت مردمی و تقویت نهادهای محلی، متاسفانه عملکرد متولیان امور مدیریت شهری در عمل چندان موفق نمی نماید و ناهماهنگی های بین سازمانی و عدم وجود مدیریت یکپارچه نه تها باعث کاهش اسکان غیر رسمی و تبعات ناشی از آن نشده، بلکه عملکردهای سلیقه ای و بی برنامه منجر به از بین رفتن اعتماد مردم به مدیریت شهری و ازدیاد فقر و بد مسکنی و به دنبال آن رشد اسکان غیر رسمی نیز شده است.

کلیدواژه ها:

اسکان غیر رسمی ، مشارکت مردمی ، بهسازی ، توانمندسازی ، حکمروایی خوب شهری