بررسی برخی مطالعات زبانشناسی در ادبیات فارسی

اگر قرار است که به شکلی جامع و فراگیر به بررسی وضعیت ادبیات فارسی در دوران کنونی بپردازیم ، به طور ق طع و یقین باید با دیدی علمی و انتقادی و به دور از هرگونه زیاده روی و افراط و تفریط به آثار ادبی فارسی بنگریم و به این مسأله توجه کنیم که تنها بررسی های ادبی در دایره بسته ی مباحث سنتی کافی نیست . بدین منظور ، برای بالندگی دوباره ی ادبیات گرانسنگ فارسی باید کوشش های عمیق و سازنده ای صورت گیرد . در این راستا شاید بتوان گفت یکی از عوامل مهم در بارور سازی مباحث نقدی و نظری ، استفاده از اندیشه های علمی ، فلسفی و نظری معاصر است که ضرورت تجدد ادبی و بالا بردن سطح علمی - آموزشی ادبیات را مطرح می سازد . از این رو ، شناخت رویکردهای نوین در ادبیات جهان و آشنایی با آن ضروری است . زیرا همین شیوه های نوین و رویکردهای انتقادی به متن ادبی ، دگرگونی و تحولات عظیمی در فرایند نقد و بررسی متون ادبی در جهان ، به وجود آورده است . نقد نوین متأثر از ساختارگرایی است و به آن " نقد تأویلی " نیز گفته می شود . بنا به عقیده ساختارگرایان ، تجزیه و تحلیل یک اثر ادبی راهی است به سوی درک کامل و ارزش یابی که به خودی خود پایانی ندارد . بدین ترتیب که خواننده حقیقت یک اثر را کشف می کند و درک کامل را بر پایه فکر و کشفیات خود قرار می دهد نه بر پ ایه عکس العمل های زیبایی شناسانه ی مبهم . بررسی های انتقادی و رویکردهای نوین ادبی ، به مدد رشته های علمی دیگر هم چون زبان شناسی ، جامعه شناسی ، روان شناسی و ... تغییرات شگرفی کرده و باید در نظر داشت که طرح شگردها و دیدگاه های بنیادین آثار ادبی بسیار گسترده شده است .

کلیدواژه ها:

نقد ادبی ، ادبیات ، زبانشناسی ، ساختارگرایی ، نقد نو