بررسی تجربی اثر میزان ترکیب ترموپلاستیک هیدروکربنی و زیست تخریب پذیر وعوامل فرآیند بر خواص ابعادی و استحکام کششی قطعات قالب گیری تزریقی

اگرچه پلاستیکها امروزه جزئی از زندگی ما شده اند و در ساخت وسایل مختلف بکار برده میشوند ولی مشکل اصلی تجزیه و بازگشتآنها به طبیعت است چرا که این مواد از پلیمرهای هیدروکربنی که وابسته یه منابع نفتی هستند تهیه می شوند. اما پلیمرهای گیاهیبرخلاف پلیمرهایی که از مواد نفتی به دست می آیند، قابل برگشت سریع به محیط زیست می باشند، بنابراین مواد آلوده کننده محیطزیست به شمار نمی آیند. برای دسترسی به کامپوزیتی که هم خواص مکانیکی و هم زیست تخریب پذیر خوبی داشته باشد میتوان از راه-های مختلفی از جمله ترکیب پلیمرهای هیدروکربنی با مواد طبیعی استفاده کرد . در این تحقیق از ترموپلاستیک هیدروکربنیپلی استایرن و یک نوع ترموپلاستیک گیاهی بر پایه گندم به عنوان مواد اولیه استفاده شده است. مواد پس از رطوبت زدایی، با چند درصدوزنی مختلف به درون قیف دستگاه تزریق ریخته شدند . دستگاه تزریق مورد استفاده HAIXING-H88 و دارای قطر ماردون 30 میلیمتر بوده است. علاوه بر نسبت ترکیب، پارامتر دمای ذوب نیز در 3 سطح متغیر قرار داشته اند . قالب تزریق مورد استفاده دارایحفره ای به شکل نمونه لازم برای انجام آزمایش تعیین استحکام کششی طبق استاندارد ASTM-D638 بوده است. پس از تولید قطعات، تنش تسلیم توسط دستگاه تست کشش GOTECH مدل AL7000LA10 با نرخ کشش 5 میلیمتر بر دقیقه اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد که با افزایش دمای مذاب میزان استحکام کششی قطعات افزایش می یابد . همچنین در یک دمای مذاب معین، با افزایش نسبت پلی استایرن در ترکیبپلی استایرن با پلیمر گیاهی، استحکام کششی نسبت به پلیمرگیاهی خالص بهبود می یابد. رفتار مکانیکی ترکیب پلیمرگیاهی و پلی -استایرن در دو دمای 185 و 200 درجهی سانتیگراد بسیار مشابه بوده و مقادیر محاسبه شده نزدیک به هم بود. لیکن در دمای 200درجه ی سانتیگراد و در نسبت ترکیب 25 درصد پلیمرگیاهی و 75 درصد پلی استایرن بهترین نتیجه برای استحکام کششی بدست آمد.

کلیدواژه ها:

ترموپلاستیک هیدروکربنی ، پلیمر گیاهی ، قالبگیری تزریقی ، استحکام کششی ، خواص ابعادی