سیر تحولات برنامه های بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری در توسعه کشور

با توجه به تحولات سریع علمی و فنی و به تبع آن دگرگونی ساختارها و مطرح شدن نظریه نوسازی و بهسازی شهری اهمیت موضوع در این بافت ها دو چندان شده.بعبارتی توجه به بهسازی و نو سازی بافت های فرسوده شهری و بطورکلی دخالت در بافت قدیم شهر یکی از مسائل اساسی است که مسئولان امور در کشور و مدیران شهری و متخصصین مسازل شهری جهت بازگرداندن این مجموعه به چرخه زندگی شهرهی با آن مواجه هستند.فرسودگی و تخریب بافت های تاریخی شهری در ایران طی چند دهه اخیر چنان ابعاد گسترده ای به خود گرفته که امنیت و هویت مدنی فضاهای شهری را به شدت تهدید می کند.در این پژوهش با استناد به سیاست و برنامه ها ی عمران شهری و آثار موجود سابقه بهسازی ,نوسازی و بازسازی شهری را بررسی می کنیم.از آنجا که سیاستگذاری و برنامه ریزی جامع و پایدار برای بهسازی,نوسازی و بازسازی بافت های قدیم شهری ضمن حفاظت از میراث فرهنگی-تاریخی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای محیط زیست و ساختارهای فرهنگی موجب توسعه پایدار شهری می شود و از طرفی طرح های حفاطت و مقاوم سازی موجب افزایش ضریب ایمنی بناها در مقبل حودث طبیعی به ویژه زلزله گردیده و تضمین کننده مدیریت بحان شهری و ارتقا سلامت و بهداشت شهری می شود لذا پرداختن به موضوع ضروری است.روش تحقیق در این پژوهش توصیفی,تحلیلی,تاریخی -اسنادی است.برای ارزیابی سیاست و برنامه عمران شهر با توجه به اسناد موجود ,محتوا,اهداف,راهبرد ها و اقدامات اجرائی و عملکرد برنامه های توسعه در دوره های برنامه ریزی کشور بررسی و تحلیل شده.سپس با در نظر گرفتن جنبه های مرتبط با بافت های قدیم شهری,رویکرد حاکم,جامعیت,تطابق عدم تطابق برنامه ها با تجه به تاثیرات آنها بر بافت قدیم شهری بررسی و مورد ارزیابی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

نوسازی ، بهسازی ، ع رانی ، توسعه ، باب قدی