سیری در نوع تعاملات اجتماعی در فضاهای عمومیشهرهای سنتی ایران

ویژگی اصلی اطلاق یک فضا به فضای شهری، رخ دادن تعاملات اجتماعی در آن فضا است. نحوه تعاملاتدر همه جوامع یکسان نیست. گاهی یک نوع از رفتار در یک جامعه تعامل و باعث افزایش کیفیت وسرزندگی محیط محسوب شده، اما در جامعه دیگر ضدارزش میباشد. این مقاله به بررسی آن نوع ازتعاملات اجتماعی پرداخته که نظریات شهرسازان غربی آنها را توصیف کردهاند و چهار صفت «فعالانهبودن»، «غیررسمی بودن»، «بی معنا بودن یا حضور بی دلیل در فضا» و «برون گروهی بودن» را که بهطور مطلق برای تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری مطلوب دانستهاند، در فضاهای عمومی شهرهایسنتی ایران مورد نقد و بررسی قرار میدهد. به نظر می رسد وجود این ویژگیها در فرهنگ ایران مطلقنبوده و تعاملات نیز، همانند کالبد سلسله مراتبی فضاهای شهری، دارای طیفهای متفاوتی هستند. درایران هر چه از فضاهای نیمه خصوصی به سمت عمومی در فضاهای شهری پیش میرویم، تعاملات بهسمت «رسمیت» و «انفعال» بیشتر، «برونگروهی تر» و «معنادارتر» شدن پیش میرود. همچنین هر قدرفضای شهری در غرب محل ظهور «من فردی» است، در ایران محل حضور «اجتماع» است

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، فضای شهری ، شهرهای سنتی ایران ، فرهنگ ایرانی