تحلیل برنامه ریزی آمایش سرزمین در ایران

آمایش سرزمین، عبارت است از تنظیم رابطه ی بین انسان، سرزمین به منظور بهره برداری در خور و پایدار از جمیع امکانات انسانی و فضایی سرزمین در جهت بهبود وضعیت مادی و معنوی اجتماع در طول زمان؛ به عبارت سادتر، انسان باید آن استفاده ای را از سرزمین به عمل آورد که ویژگی های طبیعی سرزمین دیکته می کند و سپس این ویژگی ها را با نیازهای اقتصادی و اجتماعی خود وفق دهد . شایان ذکر است که آمایش سرزمین علمی است که باتوجه به ویژگی های اکولوژک سرزمین و شرایط اقتصادی اجتماعی آن، نوع استفاده بهینه از سرزمین را مشخص می سازد. در بسیاری از مناطق ایران، انتخاب کاربری و مدیریت زمین بدون توجه به قابلیت و توان سرزمین انجام می شود که سبب اتلاف سرمایه و کاهش ظرفیت محیطی می گردد. آمایش سرزمین با رویکرد فضایی و منطقه ای در جهت شناخت توانمندی های توسعه با توجه به قابلیت های مکانی است. شایان ذکر است که آمایش سرزمین به خودی خود نمی تواند هدف باد بلکه بیان جغرافیایی و ترجمان نیات و هدف هایی به شمار می آید که سیاست دولت در آن تعیین کرده است تحقیق حاضر از روش کتابخانه ای و اسنادی بوده است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توان سرزمین ، قابلیت ، ایران