جایگاه نقوش سنتی در معماری ایرانی اسلامی

آدمی به واسطه نگاره ها و شکل های آرایه ای، دریافت درونی خویش را از جهان نمودار می سازد. از این رو هر نقش و نگاری برای بیان مقصودی درونی یا عاملی برای ارتباط با خلق کننده اثر پیرامون خود است. این نگاره ها برای ذهن خیال پرور ایرانی مبنایی برای رشد و شکوفایی استعداد هنری ایشان گردید. هنرمند ایرانی و سازنده اثر در کار خود از طبیعت الهام گرفته و هیچگاه دست به تقلید از آنها نزده است. این نوع هنر نه تنها به ماده شرافت و کمال می بخشد، بلکه عاملی است در جهت سیر انسان به سمت کمال و آگاهی. از اصلی ترین عوامل شناخت و فهم برای ادراک فرم و فضا در معماری است که اغلب به واسطه درک بصری تجلی می یابد. فرم و هندسه در غالب شکل و تناسب در معماری نمودی همیشگی داشته که نه تنها بر کلیت بنا بلکه در اجزاء معماری و تزئینات آن نیز آشکار است. فرضیه این پژوهش اینطور به نظر میرسد که اولا نقوش سنتی از فلسفه ی اسلامی طبیعت پیروی کرده است. ثانیاً تاثیر زیادی در زیبایی بصری معماری ایرانی - اسلامی داشته است. هدف از این پژوهش که از نوع کیفی است و با استفاده از روش گردآوری و تحلیل اطلاعات به صورت توصیفی - تاریخی است، بیان تاثیر نقوش سنتی در بناهای موجود برای ایجاد تاثیر حس معنوی و عرفانی بر افراد است.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، تزئینات اسلامی ، نقشمایه هندسی ، نقوش سنتی ، اسلیمی ، ختایی