بررسی شاخص های کیفی معابر پیاده شهری ( پیاده روها) با رویکرد توسعه فضاهای سبز پایدار

فضاهای عمومی مهمترین بخش های شهر را تشکیل می دهند که یکی از این فضاها، پیاده روها هستند . مسیر پیاده تجلی گاه حیات مدنی شهر و محل رخداد وقایع و فعالیت های اجتماعی شهروندان در زندگی و حیات شهری می باشد . از این رو طراحی درست و گسترش آنها باعث غنی تر شدن زندگی اجتماعی و فرهنگی می شود . از آنجایی که امروزه در طراحی و برنامه ریزی ها سهم وسایل نقلیه موتوری از عابران پیاده و پیاده روها بیشتر است و یکی از مهمترین تفاوت های شهر جدید و قدیم در تاکید آنها بر سواره و پیاده است، همچنین شهرهای امروز با اصالت دادن به مسیر سواره از مهمترین اصل شهرسازی کهن یعنی اصالت مسیر پیاده فاصله گرفته اند، در این مقاله تلاش شده با رویکرد کیفی( پدیدار شناسی) و به روش مطالعات کتابخانه ای و بررسی موردی تجربیاتی از طراحی مسیر پیاده موفق و اصول طراحی آنها براساس معیارهای شهر ایرانی، به ین موضوع پرداخته شود . در واقع ایجاد فضای سبز مطلوب راه حلی برای بسیاری از مشکلات حاد شهری است که علاوه بر ارتقای کیفیت منظر شهر در مقولات زیبایی شناسی و ادراک هویت موثر می باشد که می تواند از تخریب اقتصادی و فیزیکی افت کیفیت زندگی ،آلودگی ، تراکم و کوچ طبقه متوسط از مرکز شهر پیشگیری کند و سرزندگی را به مناطق مرکزی شهر و پیرامون آن آورده و مردم را تشویق به حضور داوطلبانه می نماید.

کلیدواژه ها:

پیاده رو ، عابر پیاده ، فضای سبز ، پایداری