طراحی مجموعه تفریحی گردشگری با رویکرد معماری بومی در راستای توسعه گردشگری (نمونه موردی: تبریز)

امروزه زندگی شهری ونظام اجتماعی موجود در شهرها، انسانها را از مسیر اصلی زندگی دور کرده و با وجود رفاه و امکانات بسیاری که در اختیارشان قرار داده از سادگی طبیعت دور شده اند.یکی از بهترین راه های تبادل فرهنگی، گردشگری است. از اهداف مهم گردشگری شرایط آسایش اقلیمی در یک سفر می باشد. بنابراین شرایط آب و هوایی نقش بسزایی در دستیابی به این امر خواهد داشت.حضور گردشگری تا حد زیادی موجب رونق اقتصادی و بالا رفتن سطح فرهنگی و بومی می شود. با وجود آثار تاریخی متعددی که در شهر تبریز و جود دارد و اینکه این شهر یکی از مراکز مهم گردشگری داخلی و خارجی است متاسفانه نبود امکانات اولیه مناسب، عدم اطلاع رسانی و فقدان تفکر منسجم در تنظیم ساختار گردشگری این از مشکلات گردشگری فرهنگی به شمار می آید که باعث شده است تا بازدید گردشگران از این شهر تاریخی محدود به دیداری چند ساعته شود. پرسشهای موجود بصورت عمده درباره پیوند بین مقوله ی گردشگری و معماری بوم گرا و سنت گرا در منطقه هستند مهمترین نکته ی این مقاله، پرداختن به این امر است که چرا ساختمان های تفریحی و چرا بکارگیری معماری بومگرا؟، هدفی که در مقاله پیشرو دنبال می شود اینست که با توجه به معماری بومی و سنتی تبریز مهری بر فضای نوین معماری زده شود. معماری مردم وار، ساده و در عین حال وزینی که مدتها بدون هیچ تفاخری پاسخگوی نیازهای مردمانش بوده است. روزآمد کردن معماری بومی منطقه نخستین هدف نظری این گزارش است. برای نیل به این هدف کاربری مجتمع اقامتی تفریحی و گردشگری انتخاب شده است.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، معماری بومی ، مجموعه تفریحی وگردشگری ، تبریز