بررسی وجوه کالبدی - انسانی پل در معماری ایران

هنر پل سازی جایگاه والایی در معماری ایرانی دارد. برخی از ویژگی های ارزنده معماری ایران در بنای پل های تاریخی این کشور نمود یافته اند. توجه بیش از حد به جابه جایی سواره در دهه های اخیر، نادیده گرفتن سنت ها و تجربه ها و عدم توجه به حضور انسان، سبب افت کیفیت فضایی پل شده و مفهوم آن را به بنایی جهت ارتباط دو نقطه تنزل داده است. هدف مقاله، بیان چگونگی تاثیر توجه به انسان در غنای معماری پل ایرانی است. مولفه های موثر در افزایش کیفیات فضایی پل با آوردن مثال هایی از معماری پل های شاخص تاریخی ایران، مورد مطالعه قرار گرفته اند. نتایج حاصل از پژوهش مبین اهمیت معماری پل به عنوان بنایی جهت حضور انسان و قابلیت مولفه های پیش گفته در طراحی پل های امروزین است. روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و در رده پژوهش های توسعه ای قرار دارد.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، پل ، انسان