اثر بخشی زوجدرمانی مبتنی بر طرحواره بر سازگاری زناشویی زوجین متقاضی طلاق شهرستان کنگاور

هدف پژوهش پیشرو بررسی اثربخشی زوجدرمانی مبتنی بر طرحواره بر سازگاری زناشویی زوجین متقاضی طلاق شهرستان کنگاور درسال 1392 بود. طرح این پژوهش از نوع شبه آزمایشی به شیوه پیشآزمون پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه تحقیق زوجین متقاضی -طلاق مراجعه کننده به دادگستری و شورای حل اختلاف شهرکنگاور بوده است، از این جامعه 30 زوج بعد از انجام مصاحبه نیمهساختاریانتخاب شدند. زوجین به شیوه تصادفی در دو گروه کنترل و گروه آزمایش قرار گرفتند. همه زوجین شرکت کننده در پژوهش به وسیله ابزار سازگاری زناشویی اسپانیر (DAS) سنجیده شدند و سپس طرحواره درمانی در گروه آزمایش به میزان 8 جلسه 90 دقیقهای با هفتهای دو بار به شیوه مشاوره فردی اجرا شد و گروه کنترل مداخلهای دریافت نکرد، سرانجام میزان تغیر متغیرهای وابسته در دو گروه مجددا با همانابزارها )پس آزمون( اندازهگیری شد. در این پژوهش برای تحلیل دادهها از روش تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج به دست آمده فرضیه پژوهش را تایید کرد و نشان داد زوج درمانی مبتنی بر طرحواره باعث افزایش سازگاری زناشویی در گروه آزمایش شده است

کلیدواژه ها:

زوجدرمانی ، طرحوارهدرمانی ، سازگاری زناشویی ، طلاق