بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده شهری، با تاکید بر برنامه ریزی مشارکتی ( ‏مطالعه موردی: میان آباد اسلامشهر)

بافت فرسوده. به مفهوم فرسودگی کالبدی و اجتماعی، محصول تاثیر و تاثر متقابل فرایندهای اجتماعی و فضای جغرافیایی است. بدین سبب موضمح بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده شهری، همواره یکی از مساثل و چالشهای شهرهای امروزی است، که اندیشمندان حوزه های مختلف و مدیران شهری را به حیطه تلاش در جهت بهسازی و نوسازی آن کشانده است. در این راستا رویکردهای مختلغی چون بازسازی، بهسازی، نوسازی، توانمندسازی و ... در چند دهه اخیر مطرح شده و مورد آزمون قرار گرفته است. از این رو رهیافت مناسب به بافت قدیم و فرسوده شهری، مستلزم رویکردی دقیق و نگرشی همه جانبه به بافت کهن و ویژگی های آن می باشد، براین اساس تهیه و تدوین دقیق برنامه هایی قابل اجرا و بهسازی امری اجتناب ناپذیر است. در این تحقیق سعی می شود با رویکردی استراتژیک به بررسی و ساماندهی بافت های فرسوده شهری با رویکردی مشارکتی با روش توصیفی- تحلیلی پرداخته شود. نتیجه پژوهش نشان می دهد رویکرد مشارکتی یک ضرورت مهم برای نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده شهری می باشد

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی مشارکتی ، بافت فرسوده ، بهسازی و نوسازی ، محله میان آباد