اثر بخشی شیوه درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سازگاری اجتماعی و عاطفی و مادران با فرزند معلول شهر یزد

زمینه و هدف: مهمترین لوازم سلامت روانی، وجود محیط خانوادگی سالم است. محیط زندگی را می توان طوری تنظیم کرد، که اگرچه سبب بهبود وضع افراد نمی شود، موجب تخریب آن ها نیز نگردد. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان اثربخشی شیوه درمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سازگاری اجتماعی و عاطفی مادران فرزندان معلول می باشد. روش بررسی : پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل می باشد. بدین منظور 40 نفر از مادران دارای فرزند معلول به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند و سپس با جایگزینی تصادفی در دو گروه 20 نفره آزمایش و کنترل گمارده شدند، هر دو وه پرسشنامه سازگاری بل را تکمیل کردند. افراد گروه آزمایش در 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش گروهی قرار گرفتند. در نهایت اطلاعات جمع آوری شده بوسیله پرسشنامه، با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها : نتایج آماری نشان داد شیوه درمانی میتنی بر تعهد و پذیریش در مقیاس سازگاری اجتماعی گروه آزمایش از 22/2 به 11/90 (P<0/001) ولی در گروه کنترل تغییری مشاهده نشد ، و در مقیاس سازگاری عاطفی در گروه آزمایش از 21/3 به 11/00 رسید (P<0/001) لیکن در گدوه کنترل تغییری قابل ملاحظه ای مشاهده نشد .نتیجه گیری : درمان مبنتی بر تعهد و پذبرش مینواند یکی از راهکارهای مقابله با مشکلات عدبده مادران فرزند معلول به شمار آید .

کلیدواژه ها:

شیوه درمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش ، سازگاری اجتماعی ، سازگاری عاطفی ، معلولیت