چشم انداز خیال در هویت معماری سنتی ایران

معماری بواسطه جایگاه ویژه ای که در میان سایر هنرها داراست از یک سو، و ارتباط با زندگی فردی و اجتماعی انسان ها از سوی دیگر، رابطه ای پویا با موضوع خیال و تخیل برقرار نموده که از این رهگذر توانسته معانی، فرم ها و فضاهای نو و تازه ای خلق کند. هدف از مقاله حاضر چشم انداز خیال در هویت معماری سنتی ایران است. این هدف یا طرح مقدماتی گفتمانی درباب سکونت، در پی دو هدف است: اول، پرده برداری از سرشت آنچه سکونت و سکنی گزینی انسان خوانده می شود. دوم، شناخت و بازیابی وادی از یاد رفته خیال در معماری و زمینه های سکونت خیالی انسان در زمین است. روش اصلی تحقیق این مقاله توصیفی- تاریخی و تحلیل کتابخانه ای است که با رجوع به اسناد و مدارک مورد بازبینی قرارگرفته است. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که راهکارها و ویژگی های منحصر به فرد در معماری سنتی ایرانی به گونه ای چنان صریح و شیوا در خلق فضا یا دیگر معمار و سازنده هر بنایی بوده که کمتر از آن ها چشم پوشی کند، چرا که بکارگیری این اصول، احکام و تناسبات در خانه های ایرانی باعث خلق فضایی سیال، پویا و خیال انگیز گردیده که از آن پس ویژگی های مذکور در روح و کالبد اکثر بناهای ایرانی دیده می شود.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، خیال ، حس درون ، اضداد معماری ، فرامکانی و فرا زمانی