مرگ در آئینه اسطوره آوئین ها و ادیان

مرگ پدیده ای است که چیستی و ماهیت آن، دغدغه دائمی و پرسش بنیادین انسانها و مکاتب دینی و فکری مختلف از آغاز تاکنون بوده است و پاسخهایی که بدان داده شده، بسیار متنوع می نماید اما می توان مجموع آنها را در دو ساحت زیر خلاصه کرد: .1) مرگ گذر از یک مرحله زندگی به مرحله دیگری از حیات است 2. مرگ نابودی خودآگاهی و پایان زندگی است. .2 )اعتقاد به زندگی پس ازمرگ از تلاشهای اساسی ذهن انسان در طول تاریخ اندیشه بشر است که با کمی کنکاش در پیرامون اساطیر کهن، روشن می شود که انسانهای اولیه نیز تا حدودی به بقای حیات انسان پس از مرگ معتقد بودند و مردگان را دارای استعداد و توانایی فوق طبیعت بشری می دانسته اند. پس از اساطیر در میان ادیان الهی، دین زرتشت نخستین دینی است که از مسأله حیات عقبی و روز قیامت سخن به میان آورده و زندگی پس از مرگ را به مفهوم کامل خود طرح کرده است. دردین یهود نیز با صرف نظر از برخی مطالب کتب عهد عتیق مثل کتاب «اول سموئیل» .«اشعیای نبی»،«مزامیر داود»و «دانیال» که تا حدودی اشارات اندکی به رستاخیز مردگان و زندگی پس از مرگ شده است ،در سایر کتب این دین ؛ مرگ پایان کامرواییها و لذات دنیوی، گور؛ منزل ابدی انسان است. در دین مسیح،اعتقاد به آخر الزمان و احوال قیامت از اصول محوری این دین است و در این دین با مرگ دفتر زندگی انسان بسته نمی شود بلکه او را حیاتی دیگر پس از مرگ است. در دین اسلام نیز مرگ نقطه پایان هستی و حقیقت انسان نیست بلکه آن غروب از یک نشئه زندگی،طلوع در نشئه دیگری از مراتب عالی تر حیات است که روح پس از عروج از نشئه تاریک جهان طبیعت در عالم روشن علوی به اصل خدایی خویش رجوع می کند و با پروردگار خود دیدار می کند

کلیدواژه ها:

مرگ ، هندوئیسم ، زردشت ، یهود ، مسحیت و اسلام