طراحی پل فرهنگ با تکیه بر ارتباط بین معماری قدیم و معاصر دزفول

این پژوهش ضمن طرح و بررسی بحث هویت ایرانی، به بررسی پل های قدیم و دلیل موفقیت آن در بین ایران و البته جهانیان وبه دلایل عدم موفقیت پل های امروزی در بین افراد استفاده کننده می پردازد.این پژوهش به روش توصیفی تاریخی وتحلیلی و از طریق مطالعات کتابخانهای و تحقیقات میدانی)مصاحبه، مشاهده و کروکی( و از مطالعه چندین نمونه پل های مشهور ایران و دنیای امروزی و پایان نامه های مرتبط صورت گرفته است. آنچه پل فرهنگ را به مجالی برای توقف و تجمع تبدیل می کند )چنانچه ایده طراح آن هم بر این امر استواربوده است که آن را مانند پل خواجو در اصفهان تنها محل عبور نبینند( مکان یابی آن است. این پل با قرارگیری در محلی استراتژیک توانسته است استعدادی طبیعی از ساختار زمین شهر دزفول را نمایان کند. این استعداد که همان فرصت دادن چشم اندازهای جامع ازشهر است، در این پل به صورت بالفعل بروز می یابد. پل فرهنگ به عنوان یک فضای جمعی بیش از آن که به جوانب فیزیکی و کالبدی متکی باشد، فضایی ادراکی و نمادین است؛ ادراکی حاصل از تماشای شهروندان و به ذهن سپردن منظره شهرشان. موقعیت ویژه این پل در سطح رودخانه دز، پتانسیلی بالقوه از این اراضی را به یک ویژگی بالفعل تبدیل کرده است

کلیدواژه ها:

پل ، معماری معاصر ، معماری سنتی ، هویت ، اصالت ، تعامل