معناشناسی واژه «انسان» در قرآن کریم با توجه به شبکه معنایی «افعال انسان نسبت به خداوند»

معناشناسی بر اساس نسبت های بینامتنی، واژگان مرتبط را تحلیل می کند. یکی از واژگان بسیار مهم از منظرقرآن کریم واژه انسان است، لذا در این نوشتار «معناشناسی همزمانی واژه انسان در قرآن کریم بر اساس نسبت های هم نشینی» منعکس شده است؛ تا از این رهگذر ابعاد مختلف ارتباط بین خداوند و انسان شناخته شود. به عنوان نتیجه، میتوان گفت معنا ی نسبی واژه «انسان» در قرآن کریم، نسبت به معنای پایه که صرفا موجودی با تکیه بر حواس مادی است، «گسترش معنایی» داشته است. که در یک «تعامل رفتاری انسان با خداوند» با تأکید بر جنبه ی«ربوبیت الهی» جهت داده شده است که با حفظ معنای پایه، سعی در بیان ویژگی های انسان، نیز تربیت و اصلاح رفتار وی دارد. از این رو، قرآن کریم، خطرات احتمالی پیش روی انسان را بیان، ویژگی های خطرساز را تذکر، و باشیوه ی معلمانه و مربیانه روش تصحیح آنها را به انسان آموزش می دهد. در یک نگاه، می توان گفت نظام فکریقرآن کریم نسبت به واژه انسان، یک رویکرد تعاملی است به شکلی که انسان به عنوان یک موجود ذو ابعاد در اینتعامل رشد و تکامل یافته و نسبت به مسیرهای خطرناک پیش روی خود از این طریق آشنا می شود.

کلیدواژه ها:

انسان ، معناشناسی ، میدان معنایی ، همنشینی ، تعامل انسان با خداوند