مبانی حجیت قول لغوی

حجیت معانی افرادی یک واژه از گذر مراجعه به قول لغت شناس موضوعی است که با سابقه هزارساله خود در علم اصول و فقه اللغه جایگاه ویژه ای یافته است. نگارش فرارو، با بیان کردن معانی حجیت بیان می کند که مراد از حجیت در اصول فقه، معذریت و منجزیت است. موضوع بحث این نوشتار این است که آیا ظن حاصل از قول لغوی نیز از جمله ظنونی است که دلیل معتبر بر اعتبار آن وجود دارد یا خیر؟ و در صورت حجیت مبانی حجیت قول لغوی چیست؟ در این نوشتار با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی و مراجعه به منابع دسته اول و سپس منابع متأخرین به این نتایج رسیدیم که بحث حجیت قول لغوی از مباحث مورد اختلاف بین متقدمین و متأخرین بوده است که قدمائ از شیخ مفید، سید علم الهدی، سید طائفه (شیخ طوسی) تا محقق حلی قائل به حجیت قول لغوی هستند و اما متاخرین مخصوصاً پس از تطور شیخ اعظم (شیخ انصاری)، محقق خراسانی، محقق نائینی و آقای خوئی می گویند قول لغوی حجیت ندارد. هردسته نیز دلایلی بیان کردند و در نهایت به این نتیجه رسیدیم که حجیت قول لغوی یک امر درست و مورد توافق و مورد عمل فقهاء است و دارای مبانی مختلفی است که پس از بررسی آنها روشن شد که حتی آن دسته از فقهاء که حجیت قول لغوی را تأیید نمی کنند، عملاً به قول لغوی مراجعه می کنند که نمونه ها زیاد و فراوان است.

کلیدواژه ها:

حجیت ، ظواهر ، مبانی ، قول لغوی ، اهل لغت