یک روش دو قطبی برای حل مسائل برنامه ریزی خطی چند هدفه فازی

زمینه های اصلی برای حل مسائل بهینه سازی خطی فازی با مدل ماکزیمم-مینیمم مطرح شده توسط زیمرمن براساس اصل توسیع بلمن و زاده با متراکم کردن تمام قیود انعطاف پذیر وتوابع هدف آنها باهم ، پایه گذاری شد. در این مقاله یک اصلجایگزینی جدید جهت مدل سازی مسائل برنامه ریزی خطی چندهدفه فازی از یک دیدگاه دو قطبی در مدلسازی اولویت ، پیشنهاد میگردد . حالت دوقطبی بودن امکان تشخیص و جداسازی روابط بین اولویت های مثبت و منفی را ارائه می دهد. بطوریکه اولویت های منفی ، آنچه راکه غیرقابل قبول است نمایش می دهند . مادامی که اولویت های مثبت محدودتر هستندوآنچه راکه مطلوب است بیان می کنند .بعبارت دیگر ، روش دوقطبی قادر به ارائه مجموعه های فازی، قیدها و توابع هدف به صورت جداگانه خواهد بود و امکان ترکیب آن ها به روش های گوناگون راممکن می سازد. مزیت اصلی روش ماکزیمم-مینیمماین بود که یک جداسازی بین جوابهای خوب و کمتر خوب برای یک مجموعه توصیف شده، بوسیله نامساویهای خطی هر دو تابع هدف فازی و قیود انعطاف پذیر، ارائه می داد. بنابراین روش ماکزیمم –مینیمم نمیتواند مساعدتی در وضعیتهای اصلی در مسائل تصمیم گیری را پیدا نماید. با این نگرش عملگرهای تراکمی جبرانی گوناگونی برای حل مسائل برنامه ریزی خطیچندهدفه فازی پیشنهاد شده است. بر اساس عقاید بیان شده، به صورت طبیعی دیدگاه دوقطبی در بهینه سازی فازی فراهم گردیده است . لذا، در این مقاله برای مطالعه و بحث و بررسی مسائل برنامه ریزی خطی چندهدفه فازی به روش دوقطبی از طرح تراکمی جداگانه ای برای متراکم سازی قیدهای انعطاف پذیربا تلرانس های قابل قبول و توابع هدف با سطح توقع تصمیم گیرنده ، استفاده می گردد .

کلیدواژه ها:

مسائل برنامه ریزی خطی چند هدفه فازی ، دو قطبی ، اولویتهای منفی ومثبت