نقشی عوامل سازمانی در توانمندسازی کارکنان (مطالعه کاربردی: سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرداری اصفهان)

با بررسی ادبیات پژوهش دو رویکرد به توانمندسازی وجود دارد: رویکرد اول یا رویکرد مکانیکی توانمندسازی را مترادف با تفویض قدرت تصمیم گیری به رده های پایین تر سازمان می داند. رویکرد دوم یا رویکرد ارگانیکی توانمندسازی را مفهومی چند وجهی می داند. که به عنوان فرایند انگیزش درونی کارکنان در انجام وظایفه محوله تعریف می کند. پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می باشد که به بررسی نقش عوامل سازمانی در توانمندسازی کارکنان پرداخته است. بر این اساس پنج فاکتور سازمانی: داشتن اهداف روشن، ساختار سازمانی، ارزیابی عملکرد، پاداش دهی و دسترسی به منابع از ادبیات تحقیق استخراج و رابطه آن ها با توانمندسازی کارکنان آزموده شده است. اطلاعات مورد نیاز توسط پرسش نامه های استاندارد توانمندسازی اسپریزرومیشرا و پرسشنامه شرایط سازمانی وتن و کمرون استخراج شده و جامعه آماری کلیه کارکنان سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات شهرداری اصفهان می باشند که ۴۰ نفر از آن ها با نمونه گیری تصادفی به عنوان اعضای نمونه انتخاب شده اند. یافته ها حاکی از آن است که رابطه معنی داری بین کلیه فاکتورهای سازمانی مذکور با توانمندسازی کارکنان وجود دارد و هیچگونه رابطه معنی دار بین عوامل جمعیت شناختی نمونه با توانمندسازی کارکنان وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، شایستگی ، خود مختاری ، موثر بودن ، معنی دار بودن ، اعتماد