نقش جایگاه معماری در تمایل کودک به فضای باز در مجموعه مسکونی

با توسعه روز افزون شهرها و عدم فضاهای باز شهری مطلوب ، سازگاری میان مجتمع های مسکونی و فضاهای باز با توجه به نیازهایساکنان مورد اهمیت قرار گرفته است. امروزه جهان به خلاقیت بیشتری برای حل مسائل سخت نیازمند است. از نظر روانشناسان رشد وتوسعه ی خلاقیت با زمان کودکی مرتبط می باشد. محدود کردن کودکان از فرصت مواجهه شدن با طبیعت ذات زندگی را از آنها میرباید. زیرا متغیرهای عوامل طبیعی و فرم فضا به طور مستقیم و متغیرهای انعطاف پذیری وسایل بازی کودکان و عوامل محرک بصری بهطور غیر مستقیم بر رضایت مندی کودکان در فضاهای باز مجتمع های مسکونی تاثیر می گذارد. بنابراین کودکان دارای نیازهای روانشناختی پیچیده تری نسبت به نیازهای فیزیکی هستند. در برقراری تعامل کودک با فضای باز نباید کودک رابه عنوان بزرگسال تکاملنیافته ، بلکه به عنوان انسانی با نیازهای خاص در نظر گرفت . ارتقای کیفیت معماری فضاهای باز می تواند در یادگیری ، سلامت ، مهارتاجتماعی ، رشد و خلاقیت کودکان موثر باشد. در این نوشتار ارتباط میان استفاده از فضای باز و کودکان و همچنین جایگاه معماری درکیفیت آنها مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت اصولی در زمینه ایجاد شرایط محیطی مطلوب برای کودکان در فضاهای باز ارائهخواهد شد.

کلیدواژه ها:

فضای باز شهری ، مجتمع مسکونی ، کودکان ، رشد ، خلاقیت