بادگیر مظهر پایداری معماری بومی ایران

پایداری را میتوان نتیجه تفکر توام با ترس انسان قرن بیستم دانست، ترس از اتمام انرژی های فسیلی و غیرقابل تجدید و تفکردرباره آینده انسان که با وجود افزایش روز افزون جمعیت و نیاز مبرم آنان به منابع انرژی به جهت زیست در این کره خاکی، پاسخگویی به نیازهای نسل آینده انسان در بحث انرژی ممکن نمیباشد، به عبارت دیگر انرژی های فسیلی به هیچ عنوان جوابگوی احتیاجات نسل بعد نخواهد بود، هنگامی که بحث پایداری در جوامع بشری مطرح گردید، در نتیجه انسان در پی کشف راه حلهای مختلف برای ایجاد پایداری در محیط افتاد، چگونگی ایجاد پایداری محیطی (به عنوان یکی از زیر شاخه های اصلی توسعه پایدار)دست یافتنی نخواهد بود مگر با عناصر کارکردی که هر کدام بصورت جزیی از کل در ایجاد پایداری محیطی و در یک بخش از نیازهای انسان مؤثر باشند، معماری بومی ایران به خوبی توانسته بود در اقلیم های متفاوت به فراخور نیاز و با عناصر ابداعی مختلفو مختص به آن محیط ، خون، پایداری را به رگ های خشکیده آن حوزه وارد نماید، یکی از این عناصر مولد پایداری محیطی در معماری بومی ایران بادگیر است، این عنصر کارکردی به عنوان یکی از ابداعات مناطق کویری، توانسته بود که بسیاری از مشکلات اقلیمی را برای ساکنان آن محدوده قابل تحمل نماید. این پژوهش که حاصل مشاهدات عینی و مطالعات کتابخانه ای است به صورت تحلیلی – توصیفی به تشریح بادگیر و عملکردهای آن به عنوان یک عنصر کارکردی در معماری پایدار بومی ایران (معماری کویر) میپردازد و با نتایج بنیادی در صدد معرفی یکی از شاهکارهای معماری پایدار و همساز با اقلیم در ایران خواهد بود

کلیدواژه ها:

پایداری ، بادگیر ، معماری ، بومی ، سنتی ، اقلیم