قیاس اصول برنامه ریزی راهبردی در فرآیند برنامه ریزی شهری ایران با چارچوب نظری و کاربستی آن در کشور آمریکا

ناکارآمدی رهیافت ساده-جامع و سپس رهیافت جامع-عقلانی از دسته نظریه های یکانه و قراردادی برنامه ریزی، دربرخورد با شرایط متحول مناطق شهری در دهه های گذشته، انتقادات صاحبنظران مسایل شهری را )به ویژه در دهه1691 میلادی( برانگیخت و زمینه را جهت گسترش و توسعه دیدگاه سیستمی در برنامه ریزی شهری فراهم نمود که حاصل آن ظهور الگوی جدید و پویایی در برنامه ریزی شهری با عنوان برنامه ریزی راهبردی شهری است. برنامه ریزیراهبردی جایگزین برنامه ریزی کالبدی یا کاربرد اراضی شهری نیست بلکه می تواند به عنوان چارچوبی تمام موضوعات شهری از جمله مسکن، حمل و نقل، محیط زیست یا موضوعات اقتصادی را پوشش داده و زمینه همکاری بین سطوح سازمانی، اجتماعات محلی و ساماندهی شهرها فراهم نماید. در واقع برنامه ریزی راهبردی شیوه ای سیستماتیک جهتایجاد و برقراری پیوستگی بین اقدامات اولویت دار، با در نظر گرفتن نقاط ضعف و قوت، فرصت ها و تهدیدات می باشد. در ایران نیز از سالهای پایانی دهه هفتاد تاکنون، بحث مداومی در باب ناتوانی نظام برنامه ریزی جامع در پاسخگویی به نیازهای فزاینده جوامع شهری کشورمان جریان داشته و بر ضرورت روی آوردن به برنامه ریزی راهبردی تاکید شده است.لیکن واقعیت این است که امروز هنوز، ابهام و اغتشاش ذهنی هم در جامعه حرفه ای و هم در میان مدیران و مسوولان باقی است. هدف اصلی این پژوهش واکاوی ویژگی های رهیافت راهبردی و جایگاه آن در این و کشورهای پیشرو در این زمینه، به سبب به کارگیری درست و مناسب آن در ساختار برنامه ریزی کشور است