ارائه روشی جهت بهبود کیفیت مسیریابی در پروتکل مسیریابی DSR با توجه به بروز رسانی حافظه نهان گره ها با حداقل سربار و با رویکرد منطق فازی

شبکه های موردی سیار نوع خاصی از شبکههای بیسیم میباشند که فاقد ساختار بوده و قابلیت جابجایی گرهها در آن وجود دارد که چنین ویژگیهایی بر پیچیدگی این شبکهها افزوده است . با توجه بهویژگیهای موجود در این نوع از شبکه ها ، پروتکلهای مسیریابی متعددی ارائه شده است که از مهمترین آنها میتوان به پروتکل مسیریابی منبع پویا ) DSR ( اشاره نمود. در پروتکل مسیریابی DSR جهت انتخاب بهترین مسیر فقط از معیار تعداد گام استفاده میشود، اما صرفاً استفاده از این معیار به تنهایی نمیتواند موجب انتخاب مسیر بهینه شود، زیرا مسیر کوتاهتر ممکن است به دلیل ازدحام درگرههای مسیر، تأخیر بیشتری داشته باشد و یا ممکن است مسیرکوتاهتر به دلیل اتمام انرژی یک گره خیلی زود شکسته شود. شکل گیری مسیرهای قدیمی و ضعف بروز رسانی حافظه نهان گرهها از جملهموارد دیگری است که این پروتکل با آن مواجه است. هدف ما در این پژوهش بهبود کارایی پروتکل مسیریابی DSR ، با توجه به انتخاب مهمترین پارامترها جهت مسیریابی و بروز رسانی مسیرهای قدیمیموجود در حافظه نهان گرهها میباشد.به طور کلی ما به دنبال بالا بردن قابلیت اطمینان در مسیریابی هستیم و جهت دستیابی به این هدف معیارهایی مانند توان عملیاتی شبکه ، نرخ تحویل بسته ، تعداد بستههای مفقود شده و سربار مسیریابی را بین دو پروتکل DSR پایه و پروتکل بهبود یافته DSR مورد مقایسه قرار دادهایم که نتایج حاکی از کارایی بالاتر پروتکل بهبود یافته میباشد.

کلیدواژه ها:

پروتکل DSR ، مسیریابی ، سیستم فازی ، حافظه نهان