آزادی بیان و محدودیت های آن در حقوق مطبوعات ایران

آزادی بیان از مهم ترین حقوق انسانی است نکته ای که در مورد این آزادی بیان می شود این است که تنها به گفتگو و سخن گفتن منتهی نمی شود و در مفهوم عام خود شامل آثار هنری، مطبوعاتی نیز می شود و بر خلاف حق داشتن عقیده حق مطلقی نیست و دارای محدودیت هایی می باشد زیرا اعمال آن بدون محدودیت دارای آثار زیانباری است. آزادی مطبوعات به عنوان بخشی از آزادی بیان در کشور ما هم در قانون اساسی و هم در قانون عادی دارای محدودیتهایی است. وجود محدودیت به خودی خود لازم و ضروری می باشد در کشور ما شرط لازم اعمال محدودیت بر آزادی بیان و اخص از آن مطبوعات که همان وضع قانون در کشور دموکراتیک است وجود دارد اما نکته اینجاست که هر چند آزادی مطبوعات و محدودیت های آن در کشور ما مطابق اسناد بین المللی است اما در قانون مطبوعات بدیهات قانون نویسی رعایت نشده و گاه با قانون اساسی که قانون مادر و برترین مرجع قانون در سلسله مراتب قوانین است تعارض دارد و با استفاده و بیان کلمات بسیار کلی و نامفهوم امکان هر گونه تفسیر و اعمال سلیقه را فراهم کرده است و در عمل مشکلات زیادی را فراهم آورده است هر چند که از لحاظ اسناد بین المللی اعمال محدودیت بر مطبوعات به عنوان رکن چهارم دموکراسی به خودی خود اشکال ندارد.

کلیدواژه ها:

آزادی بیان ، محدودیت آزادی ، مطبوعات ، اسناد بین المللی ، قانون اساسی ، تحول مطبوعات