بررسی توان خوپالایی رودخانه زاینده رود

خودپالایی به مجموعه فرآینده ایی گفته میشود که به صورت طبیعی در آبهای سطحی و زیرزمینی ممکن است اتفاق افتد و در نتیجه آن میزان آلودگی وارد شده به آن منبع تا حد تبدیل آب به کیفیت مطلوب کاهش پیدا کند. در این تحقیق از اطلاعات چهار ایستگاه هیدرومتری واقع بر رودخانه زاینده رود (سد تنظیمی زاینده رود، پل زمانخان، پل کله و سد انحرافی نکوآباد) در یک دوره نه ماهه تیر لغایت شهریور ۱۳۸۵ استفاده و توان خودپالایی زاینده رود در این محدوده محاسبه گردید. نتایج نشان داد که بیشترین ظرفیت خودپالایی زاینده رود مربوط به بازه اول (حد فاصل سد تنظیمی زاینده رود تا پل زمانخان) میباشد. به طورکلی زاینده رود در محدوده مورد مطالعه در اسفندماه بالاترین توان خودپالایی را دارا میباشد. از سوی دیگر به علت افزایش تخلیه زه آبهای کشاورزی و پساب های شهری و فاضلابهای صنعتی به داخل زاینده رود، هرچه از بالادست رودخانه به پایین دست حرکت میکنیم توان خودپالایی رودخانه کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

خودپالایی ، رودخانه زاینده رود