نقش معماری ایرانی در توسعه گردشگری

بافتهای تاریخی بخشی از شهرهای امروزیاند که با اندکی تأمل در تار و پود کالبدهای نیمهجانشان میتوان به راز چندهزار سالهای که با خود تا به امروز کشیدهاند پی برد. رازی که میتواند گره از ندانستههای فرهنگ تمدنهای شهریگذشتهمان بردارد و سنتهای گذشتهمان را به دست دنیای معاصر بسپارد. این بخشهای تاریخی، به مثابه مستندات تاریخی هستند که مخاطبشان را به روابط اجتماعی گذشته توجه میدهند وشهروند معاصر میتواند حقیقت وجودی خود را در آنها مشاهده نماید. نقش مؤثر این کالبدهای تاریخی در درک بصری و تجربهای بیواسطه نسبت به شواهد دورههای گوناگون تاریخی و دستاوردهای مربوط به آنها را نمیتوان نادیدهپنداشت اما از آنجا که هر شیء تاریخی برای آن که بتواند بر محیط زندگی امروز نقشی رنگین و فراتر از یک شیء موزه- ای را ایفا نماید، باید در محیطی پویا و فعال قرار گیرد چرا که ادامه حیات و پویایی شهر در دوران معاصر ناگزیر از سازگاری و جوابگویی به نیازهای فرهنگی، اقتصادی و... شهروند معاصر میباشد. امروزه گردشگری و صنعت گردشگری منبع درآمد بسیاری از کشورها محسوب می شود و بسیاری از آنها از این منبعدرآمد برای ایجاد اشتغال، رشد بخش خصوصی و حرکت در مسیر توسعه اقتصادی استفاده می کنند. جهانگردی و از ازسوی گردشگری یکی از بزرگترین و متبوع ترین صنایع محسوب می شود و در آمد آن در سال 1002 بالغ بر 34 میلیارد دلار بوده است . کشور ما نیز با رفع موانع موجود در زمینه گردشگری و تقویت راههای مشارکت مرد در زمینه توسعه صنعت گردشگری میتواند سهم قابل قبولی از این درآمدها را به خود اختصاص دهد . که در این مقاله به بررسی معماری ایرانی و توسعه گردشگری می پردازیم

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، گردشگری ، توسعه