بررسی توجه به معماری همساز با اقلیم در شهر تبریز

امروزه با بکارگیری اصول معماری مدرن به محیط شهرها و حتی روستاهای کشورمان مواجه هستیم. لذا متاسفانه معماران بدون توجه به پارامترهای اقلیمی که در آن کار میکنند به طراحی و نظارت بر ساختمان هایی مبادرت میکنند که هیچگونه تناسبی با معماری بومی منطقه ندارند که این خود باعث افزایش استفاده از انرژیهای فسیلی بیشتر جهت گرمایش و سرماش ساختمان می شود، معهذا با داشتن اگاهی های لازم در زمینه طراحی اقلیمی و رعایت آگاهانه اصول و ضوابط آن به سوی طراحی آگاهانه ای پیش می رویم که هم آسایش فضایی و اقلیمی را فراهم می کند و هم به نوبه خود هزنیه هایاضافی و بیدلیل را کاهش می دهد این طراحی آگاهانه همان طراحی اقلیمی است. در این مقاله تاحد ممکن کوششش شده است تا پس از توجیه اجمالی تعاریفی از معماری پایدار و اصول طراحی آن به بررسی مهمترین ویژ گی های اقلیمی و الگوهای پایدار در معماری بومی منطقه مورد تحقیق)کلانشهر تبریز ( مطالعه پرداخته و موارد مربوط به آن در این اقلیمسرد و خشک( را به چالش کشید. معماری بومی این منطقه از مصالح مورد استفاده تا فرم کلی بنا متاثر از محیط پیرامون خود می باشد که کمترین تاثیر نامطلوب را بر محیط دارند و همنچنین کاهش انرژی مصرفی تجدیدناپذیر با استفاده از مصالح محلی، موجب پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها گردیده اند.

کلیدواژه ها:

معماری ، اقلیم سرد ، طراحی اقلیمی ، طراحی پایدار