اثر بخشی طرحواره درمانی در بهبود علایم، طرحواره های ناسازگار اولیه،ترس از صمیمیت، اضطراب و افسردگی مبتلایان به اختلال شخصیت مرزی

زمینه و هدف: طرحواره درمانی که توسط یانگ و همکارانش به وجود آمد، درمان نوین و یکپارچه ای است و از تلفیق روش ها و رویکرد های گوناگون در قالب یک رویکرد منسجم برای اختلالات منش شناختی بنا شده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشیطرحواره درمانی بر بهبود نشانه های اختلال شخصیت مرزی، طرحواره های ناسازگار، ترس از صمیمیت، اضطراب و افسردگی این بیمارانمی باشد. مواد و روش: این پژوهش از نوع طرح تک آزمودنی A-B می باشد که نمونه آن یک نفر مبتلا به اختلال شخصیت مرزی بود و از مصاحبه نیمه ساختار یافته SCID ، پرسشنامه میلون، پرسشنامه ترس از صمیمیت، پرسشنامه اضطراب اشپیلبرگر، افسردگی بک و YSQ در پژوهش استفاده گردید. در این پژوهش پس از موقعیت خط پایه، مداخله آغاز گردید و 11 جلسه طرحواره درمانی انفرادیبرگزار شد و جلسه پیگیری پس از یک ماه بعد از جلسه آخر درمان، اجرا گردید. یافته ها: این پژوهش که از طریق تحلیل دیداری نمودار به دست آمد نشان داد که شدت علایم اختلال شخصیت مرزی، طرحواره های ناسازگار، ترس از صمیمیت، اضطراب و افسردگی پس از مداخله کاهش یافته است. نتیجه گیری: تحلیل دیداری نمودار ها نشان می دهد که طرحواره درمانی در بهبود علایم، شدت طرحواره های ناسازگار، ترس از صمیمیت، اضطراب و افسردگی مبتلایان به اختلال شخصیت مرزی اثر بخش می باشد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، شخصیت مرزی ، تک آزمودنی