اصول طراحی منظروفضاهای سبزشهری پایدارسازگار بامناطق خشک ونیمه خشک

شهرها به عنوان کانون های تمرکز ، فعالیت وزندگی انسان ها ، برای اینکه بتوانند پایداری خود را تضمین کنند ، چاره ای جزپذیرش ساختار وکارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. یکی از ارکان پایداری زیست محیطی است که شامل حیات طبیعی وانسانی می شود ، با توجه به بحران آب در مناطقی خاصی از کره زمین همانند بسیاری از شهرهای کشور در فلات مرکزی ایران باید مناظری طراحی کرد که بدون نیاز به آب ویا حداقل آبیاری به حیات خود ادامه دهد . درحالی که فضاهای سبز در کاهش آلودگی های شهری ( آلودگی هوا ، صوت واسترس های محیطی ) نقش بسزایی دارند ومکانیایی این فضاها از عوامل مهم وجز جدانشدنی در طرح های توسعه شهری محسوب می شوند. به دلیل محدودیت آب ، باید ترتیبی اتخاذ نمود تا با مصرف حداقل آب حداکثر فضای سبز مورد نیاز تولید گردد ویا با استفاده از راهکارهایی مناظری ایجاد شود که درآن آب به عنوان فاکتور اصلی منظر پردازی مطرح نباشد در راستای تحقق دو هدف مذکور ضرورت استفاده بهینه از منابع انرژی وگسترش فضای سبز کافی وابداع واجرای طرح های نوین در طراحی مناظر شهری ، بیش از پیش آشکار می شود. آنچه دراین مقوله می آید به طور کلی می توان مفهومی از طراحی منظر سازگار با مناطق خشک ونیمه خشک ( خشک منظری ) همراه با طراحی مناظر دراین مناطق بدون استفاده از آب بیان نمود. پژوهش انجام شده با روش تحلیلی – توصیفی وبا استفاده از منابع اسنادی – شفاهی پس از تعریف عناوین یاد شده به بررسی راهکارهای طراحی وایجاد منظر در مناطق خشک ونیمه خشک براساس ارکان توسعه پایدار می پردازد وپس از شناخت ویژگی های منظر پایدار ، وراهکارهای طراحی اکولوژکی منطبق برمناطق آب وهوایی خشک مورد بررسی قرار می گیرد درگام بعد تعدادی از اصول والگوهای موجود در مناظر کویری بومی وغیر بومی بررسی گردیده است تعدادی از این اصول از تجربه های زمینه های غیر بومی وتعدادی دیگر از زمینه های بومی استخراج شده است . در پایان نیز با توجه به مباحث عنوان شده ، یک جمع بندی ازاین اصول ارائه می گردد که با انجام این اقدامات علاوه بربهینه کردن مصرف آب دراین مناظر ، هزینه های دیگر مربوط به احداث ونگهداری نیز کاهش محسوسی خواهد داشت .

کلیدواژه ها:

معماری منظر ، معماری پایدار ، محیط زیست ، خشک منظر ، اقلیم گرم وخشک