اثربخشی امیددرمانی بر شادکامی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی امید درمانی و شادکامی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست و روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه کودکان بی سرپرست و بدسرپرست تحت پوشش بهزیستی شهر اردبیل در سال 95-1394 تشکیل می دادند که از میان آنها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی در دسترس، 30 نفر انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش ( 15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، برنامه امید درمانی را طی8جلسه دریافت نمودند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه شادکامی آکسفورد ( 1989) استفاده شد. داده ها با روش آماری کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که فرضیه های پژوهش مبنی بر اثربخشی امید درمانی بر شادکامی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست مورد تأیید قرار گرفته است و شرکت کنندگان گروه آزمایش نسبت شرکت کنندگان گروه کنترل در پس آزمون به طور معناداری شادکامی بیشتری داشتند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که امید درمانی در افزایش شادکامی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست تأثیر معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

امید درمانی ، شادکامی ، کودکان بی سرپرست و بد سرپرست