الگوی تحول نقش زن از همسر خانه دار تا مصلح اجتماعی براساس نشانه شناسی اجتماعی رمان های سووشون و عادت می کنیم

نویسندگان زن بر این باورند که در ادبیات مردان، نقشی که به زنان داده می شود، نقشی فرعی است و را زن در بیشتر آثار ادبی، عبارت از «دیگری» مرد است و به همین دلیل در ادبیات مردمحور، موضوع تجربهٔ زنان مورد توجه قرار نمی گیرد. این موضوع باعث شد که نویسندگان زن بر این نکته تاکید کنند که زنان به دلیل برخورداری از امتیازات خاص بیولوژیکی، معنی خاصی از تجربهٔ زنانه به خوانند نشان میدهند که ادبیات مردانه قادر به توصیف و بیان آن نیست. زنان داستان نویس در ایران توانستند موقعیت خود را در نوشتن اثار داستانی ابراز کنند و مورد استقبال مخاطبان قرار گیرند. این پژوهش به شیوهٔ توصیفی - تحلیلی مبتنی بر چارچوب نظری زبان به مثابهٔ نظامی نشانه شناختی اجتماعی، به تحلیل دو رمان سووشون سیمین دانشور و عادت می کنیم زویا پیرزاد پرداخته است SKO مهمترین نتیجهٔ حاصل از کاربست این نظریه در تحلیل رمانهای مذکور، تلاش نویسندگان آنها برای خ: نمایش روایتی زنانه و بازنمود هویتی زنان به شیودهای مختلف در سطوح مختلف متن (نحوی، معنایی و اندیشگانی) است. در دو رمان مذکور تحول در نقش زن از همسری خانه دار تا نیروی کنشگر و فعال در عرصهٔ اجتماعی، سیاسی و فرهنگی سوق داده شده است.