تناظر شخصیت پردازی و همسانی درون مایه وپیرنگ در روی ماه خدواند را ببوس و ژان باروا (مطالعه تطبیقی)

پیشینهٔ کهن تاریخ دینداری و ادبیات و تعامل خودانگیخته شان به نخستین گامهای بشر در اندیشه ورزی و تفکر در احوال باطن باز می گردد. در روزگار ما هم ادبیات، دغدغه مند انعکاسی درونمایه های مرتبط با حوزهٔ یقین و اعتقاد و پرسشهای هستی شناسانهای است که به طور کلی جهان بینی آدمیان را رقم میزنند. جستار حاضر با عنایت به این درونمایه به بررسی تطبیقی دو رمان روی ماه خداوند را ببوس از مصطفی مستور و ژان با روا از روژه مارتن دوگار میپردازد. طرح سؤالات بنیادین انسان مانند ایمان و دینداری و یا ناباوری و بی اعتقادی و چیستی و چرایی وجود خدا، عشق و زیستن و مردن از درونمایه های مشترک و همبسته این دو اثر است که در قالب یک پیرنگ و شخصیت پردازی متناظر بازگو شده اند؛ همان گونه که انعکاسی اضطراب، تنهایی و بی پناهی قهرمانان دو داستان که به تردید و انکار و سرانجام به ایمان گرایی دوباره ختم می شود، از مضامین مشترک «موقعیت دینی» هر دو داستان است. درواقع این دو رمان با وجود خاستگاههای متفاوت و ورای ارزشهای ادبی بومی شان در طرح مضمون بازگشت به خویشتن و رجعت به ریشه های معناآفرین و روح نواز آدمی در روزگار غلبهٔ ناباوری انکار و تردید بر یقین و ایمان در نهایت توفیق یافتهاند. مقالهٔ حاضر با تکیه بر ابزارهای تحلیلی نقد مضمونی در حوزهٔ ادبیات تطبیقی در صدد یافتن پاسخی است برای این پرسش که مضمون مشترک این دو اثر چه تناظرها و همنهشتیهایی در درونمایهها و سایر اجزای این دو رمان واقع گرا مانند پیرنگ و شخصیت پردازی ها به وجود آورده است؟

کلیدواژه ها:

شکاکیت عصر مدرن ، تناظر شخصیت و پیرنگ ، مصطفی مستور ، روژه مارتین دوگار ، ژان یاروا