؛«سمبل» و جایگاه آن در شعر احمد شاملو (با تکیه بر شعر «مه»)

این پژوهش روند حرکت آرایه های بلاغی برای رسیدن به سمبل و تولید بافت های نمادین کلامدر فرهنگ شعر معاصر فارسی با تکیه بر اشعار احمد شاملو و نگاهی خاص به شعر «مه» از مجموعه ی «هوای تازه» بررسی شده است. حرکت از تشبیه به سوی استعاره، و از استعاره به سمت نماد، حرکتی تدریجی است که با ساختارهای اجتماعی ادبیات و سیر تطور سبک ها ارتباطی مستقیم و تنگاتنگ دارد. سمبل یا نماد از میان دیگر مقوله های بلاغی، به دلیل به وجود آوردن نوعی هنجارگریزی معنایی،جایگاه و ارزش قابل توجهی در هنر معاصر به ویژه شعر مدرن پیدا کرده است. میل به تولید پیچیدگیدر کلام، آفریننده ی نوعی ابهام است که نه تنها مقوله زیبایی شناسی شعر را تقویت می نماید بلکهخواننده در داد و ستدی دوسویه با متن، در فهم معنا شریک می گردد و دامنه تأویلی شعر را گسترشمی دهد. در اینگونه آثار، دلالت های نخستین زبان و ارتباط مستقیم و کلیشه وار دال ها و مدلول ها به همریخته و گاهی بافتی نوین از دلالت های ثانوی بر یک دال اشاره می کنند. بدین ترتیب، سلسله ی متناوبدال و مدلولی به قلمروی جدیدی وارد می شود که در آن، امور حسی، طبیعی و اجتماعی به مفاهیمیکاملاً انتزاعی و گاهی نیز متافیزیکی اشاره می کنند.

کلیدواژه ها:

احمد شاملو ، نماد ، شعر نمادین ، معنا