مکانیزم توسعه پاک و راهکارهای اجرای آن در ایران

در دو دهه اخیر با افزایش نگرانی ها در خصوص افزایش دمای حاصل از پدیده گلخانه ای، گروهی از کشورهای توسعه یافته به این فکر افتادند که راه حل مناسبی در جهت توقف این پدیده بوسیله کنترل انتشار گازهای گلخانه ای حاصل ازفعالیت های بشر پیدا نمایند. کنوانسیون تغیر آب و هوای سازمان ملل متحد و به دنبال آن پروتکل کیوتو که قوی ترین و عملی ترین ابزار برای کاهش گازهای گلخانه ای به حساب می آیند، به همین منظور راه اندازی شده اند. جمهوری اسلامی ایران نیز در سال 1731 ، با تصویب مجلس شورای اسلامی و تایید شورای نگهبان به عضویت کنوانسیون تغییراقلیم سازمان ملل درآمد. در گام بعدی سازمان حفاظت محیطزیست با کمک سازمان بهینه سازی مصرف سوخت کشور، تیم مطالعاتی مربوط به پیوستن ایران به پروتکل کیوتو را تشکیل دادند و پس ازجلب نظر وزارت خانه های نفت وامور خارجه و تصویب دولت ؛ این لایحه در سال 48 به مجلس رسید. پروتکل کیوتو جهت کاهش انتشار و تسهیل انجام تعهدات کشورهای توسعه یافته، مکانیزم های انعطاف پذیری تحت عنوان مکانیزم های مبتنی بر بازار تنظیم نموده استکه هدف از آن کمک به کشورهای درحال توسعه جهت دستیابی به توسعه پایدار، کمک به هدف نهایی کنوانسیون و مساعدت به اقتصادهای در حال گذار و کشورهای توسعه یافته در جهت عمل به تعهدات کاهش انتشار پروتکل کیوتو میباشد. مقالهی حاضر، ضمن معرفی مکانیزم های انعطاف پذیر پروتوکل کیوتو، به بررسی مراحل تصویب و اجرایی شدنپروژه های CDM در کشور پرداخته و پتانسیل بخش های مختلف نظیر شهرداری ها، واحدهای پتروشیمی و شرکت نفت را جهت انجام این پروژه ها معرفی کرده است. در نهایت پیشنهاداتی جهت بهره برداری از فرصت بین المللی مکانیزم توسعه ی پاک و جذب سرمایههای خارجی در این زمینه بیان شده است.

کلیدواژه ها:

مکانیزم توسعه پاک ، پروتوکل کیوتو ، تغییر اقلیم ، گرمایش جهانی ، CDM