میراث آب در توسعه اقتصادی و پایداری آینده مورد: شهرستان بوئین و میاندشت

منابع آبی از مهمترین پایه های اقتصاد هر کشور محسوب می شود. ظرفیت های منابع آبی در محیط، روشن کننده مسیر توسعه، در آینده است. محدودیت منابع آب همراه با رشد روزافزون جمعیت، ضرورت توجه هرچه بیشتر به شیوه هایصرفه جویانه و اصلاح سیستم های آبیاری را می طلبد. این امر سبب افزایش تولید و کمک به اقتصاد کشور می شود. حوضه آبریز )شهرستان( بوئین و میاندشت در غرب استان اصفهان واقع شده که شامل 14 روستا است. برای نمونه گیری 1روستا )از هر دهستان یک روستا( به عنوان پایلوت مورد سنجش قرار گرفت. روش کسب اطلاعات با توزیع پرسشنامه بینساکنین و جمع آوری آمار از ارگانهای مسئول صورت پذیرفته است. همچنین تحلیل اطلاعات با روش مکمل کمی و کیفی انجام شد. که نتایج تحقیق نشان داد کیفیت منابع آبی در حد خوب و قابل قبول برآورد می شود. اما ضعف کمیت اینمنابع در برخی از روستا ها مثل؛ داشکسن و ازناوله مشهود است. بهترین راهکار برای شکوفایی محیطی در این حوضه آبریز تنوع بخشی به اقتصاد و شیوه های نوین آبیاری در مصرف است. به ویژه در بعد تولیدات محصولات کشاورزی کهمستلزم مدیریت یک پارچه، هماهنگ و دقیق می باشد. در بهره برداری و بهره مندی از محیط نیز حفظ منابع آبی وتدوین راهبرد اصولی برای بنیان نهادن الگوی مطلوب مصرف لازم است. از سوی دیگر ترغیب مشارکت جوامع محلی در مدیریت مصارف، حفاظت از منابع آب، کشت محصولات راهبردی، تغییر در نوع و زمان آبیاری امری ضروری است. ظرفیت و استعداد محیطی ناحیه بسیار بالا بوده لیکن با برنامه ریزی مناسب و همین میزان منابع آبی موجود در محدوده مورد مطالعه، می توان به فرآیند توسعه سرعت بخشید.

کلیدواژه ها:

منابع آبی ، توسعه پایدار ، ظرفیت های محیطی ، کشاورزی اقتصادی ، حوضه بوئین و میاندشت