ساماندهی و توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی در راستای توسعه پایداری شهری (مطالعه موردی : شهر تهران)

با مطرح شدن توسعه پایدار شهری و لزوم توجه به همه ابعاد وجودی شهر، مشکل سکونتگاه های غیررسمی وارد فازمطالعاتی جدیدی شده است و محققان علوم انسانی با دیدی کلی و نگاهی جغرافیایی، پدیده اسکان غیررسمی در شهرها را مورد مطالعه قرار می دهند. تهران به عنوان بزرگترین کلانشهر کشور، بیشترین سهم سکونتگاه های غیررسمی را دارا می باشد. سکونتگاه های غیررسمی به مثابه جلوه ای کالبدی از فقر شهری در درون یا پیرامون شهرها شکل گرفته اند. لذا با توجه به اهمیت موضوع، مقاله حاضر به علل شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی از جمله فقر شهری پرداخته است و همچنین سکونتگاه های غیررسمی را به عنوان یکی از عوامل تهدید کننده توسعه پایدار شهری می داند.هدف از انجام این پژوهش، شناسایی عوامل موثر در شکل گیری سکونت گاه های غیررسمی و ارائه راه حل هایی در جهت کاهش این مسئله بغرض با توجه به گستردگی آن در شهر تهران می باشد. روش تحقیق در پژوهش، توصیفی و تحلیلی و گردآوری اطلاعات بصورت مطالعات اسنادی ، کتابخانه ای و الکترونیکی بوده است که شامل مطالعه منابع موجود شامل کتابها، مقالات معتبر فارسی ، گزارشها و طرح های موجود، جستجو در سایتهای متعدد با حاشیه نشینی می باشد. بررسی های صورت گرفته حاکی از این می باشد که چنانچه به وسیله سازماندهی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی بتوان به توسعه پایدار شهری در سکونتگاه های غیررسمی نایل شد، بهبود و پیشرفت تدریجی محیط زندگی متصور است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، سکونتگاه های غیررسمی ، فقر شهری ، شهرتهران