سیر نظریات و رهیافت های برنامه ریزی مسکن (از باغشهر ها تا برنامه ریزی مسکونی پایدار)

برنامه ریزی مجموع های از فعالیت هاست که منجر به تصمیم گیری درباره تخصیص منابع برای رسیدن به هدفی در آینده می شود. برای تحقق اهداف کمی و کیفی برنامه ریزی، برنامه ریزی مسکن اهمیت خاصی دارد زیرا جوهر اصلی برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد. بررسی و شناخت جایگاه برنامه ریزی مسکن در برنامه هایشهری و ایجاد ارتباط و هم پیوندی آن با سایر برنامه های شهری، مهم ترین ابزار دستیابی به اهداف مربوط به مسکن به عنوان مهمترین عنصر کالبدی شکل دهنده به فضای شهری می باشد. در حقیقت کشورهایی که متوجه این امر شده اند در برنامه های توسعه خود برای مسکن به مثابه وسیله ای برای دستیابی به دیگر هداف اجتماعی و اقتصادی توسعه نقش ویژه ای قایل شد هاند. روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و هدف از انجام آن، معرفی انگاشت های کلیدی مرتبط با برنامه ریری مسکونی، جستجوی سیر تحول چارچوب های نظری که پایه ای برای سایر نظریه های برنامه ریزی مسکونی بوده اند و در نهایت بررسی و تحلیل رهیافت توسعه مسکونی پایدار و معرفی آن به عنوان جایگزین رهیافت های رایج در برنامه ریزی است. براساس نتایج حاصل، برای تحقق اهداف مذکور، برنامه ریزان باید باید با اندیشیدن در مورد چالشهای متداول مسکن پایدار، توسعه چارچوبی برای برنامه ریزی مسکونی شهری، پیشنهاد گزینه های ح لکننده مشکلات برنامه ریزی مسکونی شهری، ارائه سیاستها و برنامه های توسعه مسکن با توجه به چارچوب نظری برنامه ریزی مسکونی و با توجه به ساختارهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، محیطی و یکپارچگی بین آنها در پی حل مشکلات مسکنباشند.

کلیدواژه ها:

مسکن ، اجتماعات محلی ، نظریه های برنامه ریزی مسکونی ، رهیافت های برنامه ریزی مسکونی