فناوریهای نو درمعماری و رابطه آن در معماری اسلامی ایران

عصر جدید با رشد روزانه داده های تازه در زمینه های گوناگون روبرو هست .جریان های صنعتی شدن ,جهانی شدن و بدنبال آن شبکه ای شدن تمام جوامع را دچار تحول کرده است.این تحولات در ابعاد گوناگونی همچون فرهنگی ,علمی –فناورانه ,اقتصادی ,حقوقی ,سیاسی و امنیتی ,آثاری مانند جهانی شدن علم و فناوری ,تحول در سطح زندگی روزمره وهویت های فردی را در بر دارند که بطور معمول بر زندگی انسانها در قرن اخیر تاثیر گذاشته اند.ورود تکنولوژی به یک جامعه ,چالش ها وکثرت گرایی هایی را در زمینه های سیاسی ,اقتصادی و فرهنگی – اجتماعی مطرح کرده است که مهمترین آنها بحران فرهنگی وبحران هویت و معناست.همانطور که امروزه مشخص شده است معماری معاصر نیز بدلیل تغییر نیاز های فضایی کالبدی ,اجتماعی – فرهنگی ,اقتصادی و سیاسی جامعه و مردم راه حل های جدیدی را می طلبد.چرا که فناوری حقیقت شرایط حال است همه این موارد ضرورت استفاده ونمایش وکاربرد فناوری های نوین و مواد و مصالح هوشمند را صد چندان میکند.این تحقیق همچنین در پینشان د دن راهی است که بتوان با استفاده از فناوری های روز و مواد و مصالح هوشمند و داده های بستر طرح به خلق معماری مطلوب در معماری معاصر به صورت توامان رسید. از طرفی ورود فناوری های نوین به سرزمین هایی که هویت و تاریخ غنی آنها در زمینه هنر و معماری در تقابل با نمود های تکنولوژیک قرار دارند,چالش هایی را دامن زده است ,چرا که در اکثر این جوامع همانند ایران ,زیر ساخت های لازم جهت مواجهه با موضوع جهانی شدن فراهم نبوده است.در هزاره جدید ,جهانی تازه در دست ساخته شدن است ومعماری اجتماعی ترین هنری است که میتواند با ایجاد انسجام مکانی ,نوعی تداوم زمانی را جهت آفرینش نو بنیاد برای شکوفایی یک تمدن منجر شود.یعنی میتوان با ایجاد مکانی که این نمود های تکنولوژیکی را به همگان از نزدیک نمایان کند و به رخ کشد این تقابل ها و چالش ها را از میان برده و آن جهان تازه و تمدن جدید را پرورش داد و به آن شکل حقیقی داد

کلیدواژه ها:

فناوری نو ، معماری و هنر ، معماری اسلامی ، فرمهای بومی وسنتی