ارائه چارچوبی مفهومی برای مطالعه نقش توسعه سرمایه های اجتماعی و انسانی درنوآوری علمی دردانشگاه اسلامی

در جامعه امروز که تغییر و تحول مستمر و پرشتاب همه ارکان آن و به ویژه دانشگاهها را در برگرفته است، خلاقیت و نوآوری، به عنوان اصلی اساسی محسوب میشود که به توسعه و بقای جامعه در محیط پررقابت کنونی یاری میرساند. تحقق نوآوری علمی در دانشگاهها و توسعهی آن، متأثر از علل و عوامل چندی از جمله کیفیت سرمایههای اجتماعی و انسانی موجود در دانشگاههاست. در این مطالعه، بر اساس مرور ادبیات نوآوری علمی، سرمایهی انسانی و سرمایه اجتماعی، تلاش شده است از رویکردی سیستمی و با استدلال قیاسی منظومهای سه بعدی مشتمل بر نوآوری علمی، سرمایه انسانی و سرمایه اجتماعی تدوین و ارائه شود. در اینمنظومه، نشان داده شده است که ضمن اینکه توسعه نوآوری علمی منوط به کیفیت سرمایه انسانی و وضعیت سرمایه اجتماعی در دانشگاه و تعامل این دو سرمایه با همدیگر می باشد، تحقق و توسعه نوآوری علمی نیز به نوبهی خود تا حد زیادی تعیین کننده کیفیت این دو متغیر خواهد بود

کلیدواژه ها:

نوآوری علمی ، سرمایه اجتماعی ، سرمایه انسانی ، مدیریت نوآوری ، آموزش عالی